Interview Valerie Eyckmans
Kunt u iets vertellen over uw werkwijze bij het schrijven van uw roman 'De dierbaren’?
Ik schrijf heel organisch. Dat wil zeggen dat ik begin te schrijven zonder dat ik weet wat er gaat gebeuren. Ik heb op voorhand geen verhaal in mijn hoofd. Jammer, want het lijkt me een pak relaxter om van tevoren te weten hoe het afloopt. Als ik schrijf, schrijf ik wel ineens een hele dag. Dat heb ik nodig. Als ik een gat van pakweg twee uurtjes heb, zal ik zelden nog beginnen aan een nieuw hoofdstuk. Ik heb tijd nodig om er weer in te komen.
Wat is de achtergrond van uw blog altijdcommentaar.be?
Nadat ik de journalistiek had verruild voor de reclamesector, begon ik het schrijven te missen. Om mezelf te blijven trainen, besloot ik een blog te starten, met column-achtige stukjes. Vingeroefeningen, noem ik het. Kleine overschouwingen van het alledaagse leven, altijd met opgetrokken wenkbrauw en een flinke snuif humor. Helaas heb ik steeds minder tijd, bijgevolg ligt de blog al een tijd stil.
U schrijft satirisch. Waarom?
Het is geen bewuste keuze, het is eerder een stijl, mijn stijl. Ik probeer wel eens iets dramatisch te schrijven, maar dat wordt al gauw pathetisch. Mijn eerste boek, Verloren Maandag, was bijtend sarcastisch. De Dierbaren zou ik als mild ironisch labelen. Als het zo blijft evolueren valt er met mijn derde boek misschien wel helemaal niet te lachen.
Kunt u het culturele klimaat in België en Nederland vergelijken?
Nee, daarvoor pik ik te weinig op in NL. Wel heb ik de indruk dat de literatuur bij jullie meer leeft, en ook wat hipper is. In BE moet je als auteur minstens een grijze baard hebben en een pijp roken voor je in bepaalde kringen serieus genomen wordt.
Welke schrijver is ten onrechte vergeten?
Dat ben ik vergeten.
Je zou ook hier kunnen kijken
