Fragment roman Esther de Vries
“In the sunset of dissolution, everything is illuminated by the aura of nostalgia, even the guillotine.”
Zegt Kundera. Ze had de zin al drie keer overgeschreven.
En dat ze toevallig ook schreef. Wie schrijft er niet. De woorden uit haar hoofd moesten toch ergens heen. Ze leek niet op haar moeder. Zij studeerde en analyseerde. Ze leek niet op haar moeder. Het verlangen naar het huis dat zich uitte in obscure dromen kon ook anders verklaard worden. Het kon nostalgie zijn. Een soort misplaatste hang naar het verleden. Naar verleden dat je zelf construeert. Het is maar een verhaal. Zomaar een verhaal dat je zelf schrijft.
Elke gebeurtenis werd een scene die aan moest sluiten op andere scènes. En daardoor moest je soms iets herschrijven. Om het kloppend te maken. Een eerste reconstructie van haar verleden was een verhaal dat ze niet mooi had gevonden. Ze moest het herschrijven. Anders bekijken. Die vrijheid had ze. In andere verhalen had ze inspiratie gevonden. Ze was opzoek gegaan naar een soort universele symboliek. Die ze zou kunnen toepassen op haar eigen verhaal. En ze zou net zolang schrijven, tot ze een toekomst had. Ze had zomaar wat gebeurtenissen uit haar leven gepakt. Lukraak. Herinneringen. Zomaar. Het was moeilijk de gebeurtenissen te herschrijven. Om ze anders te beleven dan dat ze nu in haar hoofd zaten. Alleen het huis vervormde en veranderde. Alsof het een vloeibare consistentie was die steeds nieuwe gangen en deuren voor haar opende en haar positie veranderde. Van de brede trap naar een smalle gang. Van zittend aan de keukentafel naar hurkend in een kruipruimte. Het huis had een kelder gekregen die het eerst niet had.
Ze werd er misselijk van. Maar ze wist dat om echt te herschrijven alles zo vloeiend moest worden. Er moesten openingen komen in haar eigen gemaakte constructies. Pas dan zou ook haar toekomst veranderen en haar hang naar het verleden verminderen. Het lukte niet. Nog niet. Als ze schreef, schreef ze vooral brieven. Naar wie wist ze niet. Naar een liefde. Nostalgie. Dat woord stond met grote letters op haar arm geschreven. Nostalgie. Nostalgie. Het was toen, toen in het verleden beter. Mooier. En kleurrijker. Maar heimwee. Van heimwee word je ziek. Uiteindelijk. Ziek van verlangen. Ze schreef haar gedachtes op. Met pijlen en verbanden. Op haar bureau en straks ook op de muur. Ze had meer ruimte nodig.
