Interview Julie Scott
Foto: Nikki Nooteboom
Kunt u iets vertellen over uw muzikale loopbaan tot nu toe?
Ik ben ooit begonnen met zingen nadat ik stopte met de kunstacademie en een nieuwe creatieve weg zocht...dat werd muziek. Ik heb mijn eerste liedjes geschreven op een kamer in de toenmalige rosse buurt van Arnhem. Mijn maatje Paul woonde aan de overkant en samen begonnen we de band Mizpah. We werden vrij snel opgepikt door Mojo, waardoor we overal konden optreden, van Lowlands tot SXSW, het was echt een droom en ik merk achteraf dat we toen ontzettende stinkmazzel hebben gehad met alle gigs :-)
Na Mizpah ben ik verhuisd naar Den Haag en daar heb ik samen met mijn soulmate Roeland Drost (Fratsen, De Kift) de nogal experimentele groep can-of-be opgericht. We maakten heftig, filmische rock met veel theatrale invloeden en dat maakte het soms wel lastig om aan optredens te komen, want we waren moeilijk te plaatsen. Voor mij persoonlijk was het een openbaring om werkelijk alles te kunnen maken waar ik zin in had, en om muzikaal ontzettend te worden uitgedaagd door m`n bandleden...niets was te gek, iedereen stond open voor total weirdness, haha!
Ik weet nog dat we gingen flyeren voor onze cd presentatie...zwaar verkleed als zombies, clowns, narren en druïdes liepen we in Den Haag de Grote Markt op, zeg maar het episch centrum van het uitgaansleven...onze aanpak werd toch niet helemaal begrepen, maar we hebben ongelooflijk veel lol gehad!
Na can-of-be heb ik veel opgetreden onder mijn eigen naam, alleen en met pianobegeleiding van Roeland. Back to basic zeg maar. Ook nam ik in die periode wat trance nummers op, o.a met de britse producer Rich Mowatt, aka Solarstone, een onverwachte samenwerking die ontzettend goed beviel, Rich is een heel inspirerende muzikant!
Ik maakte een jaar een zijsprong en speelde in het avangardistische jazz ensemble Dash! onder leiding van de zeer bezeten Maarten Ornstein en tot begin dit jaar zong en schreef ik teksten voor het modern klassieke Mind the Gap met leden van het Residentie orkest.
Ik ben ook nog 3 jaar mede componist en frontvrouw van de Knotwilg geweest, dat was gruwelijk mooie muziek, maar qua samenwerking is dat helaas niets geworden.
Nu is mijn nieuwe album bijna af, Dearydeary gaat het kind heten. Ik heb alles het afgelopen jaar geschreven, na een nogal ellendige tijd moet ik zeggen, dus het is geen vrolijke muziek, maar daar hou ik ook niet van, haha! Melancholie en drama, heerlijk :-)
Ik heb een paar van m`n beste vrienden gevraagd een aandeel te leveren. Een groepje heel eigenwijze en inspirerende muzikanten. De arrangementen ontstonden allemaal in de studio, o.l.v Mister Buddha himself, Caspar Falke van Studio Silvox...heel spannend, op het scherpst van de snede...erop, of eronder. Het werd erop, ik ben echt heeeeeeel erg blij met het resultaat. Het knarst, piept, schuurt en vertedert, niet te gepolijst en met overgave.
Wie zijn uw muzikale invloeden?
Het begon met David Bowie en daar zal het misschien ook wel mee eindigen...Die man blijft zichzelf uitvinden, prachtig. Ik hou van de zware stem en de verdrietige sprookjes van Mark Lanegan, de lichtheid van Jolie Holland, de vertellingen van Dave Matthews, de vieze dansbaarheid van N.E.R.D, de opzwependheid van Underworld, de waanzin van Tom Waits, de power van PJ Harvey, dromerigheid van Fink, de teksten van Elbow en de bubbelgum onzin van Robby Williams.
Hoe zou u het culturele klimaat in uw woonplaats Den Haag omschrijven?
Ik woon tegenwoordig antikraak in de duinen, dus kom ik niet meer zo vaak in het centrum, want het is hier zo fijn...maar als ik uitga dan is er altijd wel iets gaafs te beleven...van Crossing Border tot Todays Art, het sfeervolle Embassy festival waar ik me helemaal klemvreet en de whiskyproeverij Dramtune van mijn grote kaboutervriend Sandro. Korzo is een van mijn favoriete theaters, heb daar de meest waanzinnige voorstellingen gezien, zoals van Jakop Albohm, of danser Samir Calixto, maar ook het verstopte mini theater Branoul is echt een een juweel van een plek met prachtige performances en een theater in een voormalig zwembad hebben we hier ook, De Nieuwe Regentes, ontstellend mooi, zo`n plek mag nooit verloren gaan. Ik vind mensen in Den Haag erg vriendelijk met een heerlijk grof gevoel voor humor. Wat ik wel zou willen is dat er meer plekken waren om volwaardige optredens te geven, voor zo`n rockstad als Den Haag zijn dat er te weinig, zeker nu de Supermarkt dicht is en Fast weg gaat.
U bent actief als creatieve adviseur. Wat houdt dat precies in?
Ik zet mijn creativiteit in bij bedrijven die bijvoorbeeld op een andere manier naar hun marketing- of communicatieplan willen kijken. Bij de organisatie van zakelijke congressen geef ik advies over hoe je een locatie opener in kunt delen, hoe je muziek kunt gebruiken om mensen tussen al het vergaderen weer even te landen en te voelen, welke muziek...(zodat het niet muzak wordt, weetjewel....).
Soms bedenk ik workshops om mensen weer met elkaar in verbinding te brengen en omdat ik zo`n raar netwerk is er altijd wel iemand die ik uit kan nodigen om iets te komen vertellen of doen, zoals een Aikido training om communicatie helder te krijgen, of een hilarische lezing over The Dark Side of Netwerken van bevriende wetenschapper Martin van der Gaag.
Wat is uw mening over de Nederlandse muziekcultuur?
Er is hier een groot gemis, namelijk een plek op de nationale radio waar muziek wordt gedraaid die niet voor de hand liggend is, een radiostation zoals Studio Brussel. Ik denk regelmatig te merken dat Nederlands publiek niet echt gewend is aan afwijkende bands en da`s niet zo raar als je deze nooit hoort. Smaak heeft tijd nodig om zich te ontwikkelen. Olijven lust je over het algemeen ook niet de eerste keer, behalve mijn kat, die dan weer wel.
Zie ook:
