Rode schoenen
LL Rigby
De rode schoenen
Wat vreemd. Ze kan haar schoenen niet vinden. Die rode met de hakjes die ze zo graag draagt. Joris komt haar straks ophalen en dan moet ze toch zeker die schoenen aan, ze passen perfect onder het zwarte jurkje dat ze van plan was te dragen. Ze opent nogmaals de deur naar de bergruimte waar haar schoenen staan. Er staan slechts twee paar, van die dingen die haar grootmoeder zou dragen. Hoe kan dat nu? Roos krabt zich in de haren en staart naar de schoenen. Ze hoort niet dat er iemand de kamer binnenkomt.
“Alles goed mevrouw Stokke? Zoekt u iets?”
Roos schrikt op en kijkt de vrouw aan. Ze komt haar vaag bekend voor.
“Wat doet u hier? Hoe bent u binnengekomen? Is Joris bij u?”
Roos kijkt langs de vrouw heen naar de openstaande deur. Ze voelt zich verward. Ze moest maar even gaan zitten.
“Mevrouw Stokke? Gaat het wel?”
Roos schuifelt naar de fauteuil en laat zich er met een zucht in zakken. Heeft ze gisteren te veel gedronken of zo? Niet dat ze vaak drinkt, maar misschien was ze met Joris…
“Waar zijn mijn schoenen? Heb jij ze genomen?”
“Welke schoenen bedoelt u, mevrouw Stokke? Al uw schoenen staan in de bergkast.”
“Die rode, natuurlijk. En waarom noem je me mevrouw Stokke? Wie ben jij eigenlijk?”
“Ik ben Kathleen, mevrouw. Ik zorg voor u, weet u nog? Wilt u dat ik even thee voor u zet, u lijkt een beetje opgewonden.”
“Ik ben helemaal niet opgewonden! Ik wil gewoon mijn rode schoenen vinden! Joris komt straks en ik kan toch niet… ik kan die lelijke dingen toch niet aan, ik ben toch geen oude vrouw?”
Kathleen buigt zich naar haar toe met een blik vol medelijden, maar zegt niks.
“Wat kijk je me nu zo aan? Ik begrijp niet wat je hier doet, maar nu je hier toch bent kan je net zo goed helpen zoeken naar die verdomde schoenen! Ik blijf even zitten want ik voel me een beetje…”
“U bent in de war, mevrouw. Dat is begrijpelijk. Misschien wilt u liever even gaan liggen. Ik zal even kamillethee zetten.”
“Ach hou toch op met je thee! Ik wil geen thee, ik wil mijn RODE SCHOENEN! Hoor je niet goed of zo? En haal meteen ook maar mijn zwarte jurk uit de kast, ik wil me zo klaarmaken voor wanneer Joris komt.”
Kathleen pakt nu een stoel van bij de tafel en schuift die tot bij de fauteuil. Ze gaat zitten en neemt Roos’ hand.
“Mevrouw…”
Ze schraapt haar keel en laat haar blik even afdwalen, alsof ze in de ruimte om haar heen de oplossing kan vinden, een manier om hier tactvol mee om te gaan. Ze herpakt zich en kijkt Roos vastberaden aan.
“Mevrouw, er zijn geen rode schoenen. En er is ook geen zwart jurkje. En geen Joris.”
“Hoezo? Wat is dat voor onzin? Wat bedoel je nu eigenlijk? Luister, als je me niet wil helpen bel ik de buurvrouw wel even. Ik kan toch onmogelijk dat jurkje aan zonder die rode schoenen.”
Kathleen werpt haar een haast radeloze blik. Ze weet dat ze voorzichtig moet zijn. Dan valt haar oog op iets aan de muur. Ze loopt erheen, haalt het kader van de muur en gaat ermee bij Roos zitten. Ze toont haar de foto.
“Herkent u deze foto, mevrouw St… ?”
Ze slikt nog net de naam in. Ze wil Roos niet overstuur maken.
Roos kijkt eerst afwezig naar de zwart-wit foto van een man en een vrouw op hun huwelijksdag. Maar dan lijkt ze iets van herkenning te voelen en graait de kader met een ruk uit Kathleens hand.
“Joris… Dat is Joris toch, of niet?”
Kathleen knikt en glimlacht triomfantelijk.
“Wat wil je me nu zeggen eigenlijk? Dat hij al getrouwd is? Wat kan mij dat schelen? Ik weet toch dat ik de enige voor hem ben. Hij houdt van me, wist je dat? Ha, daar heb je niet van terug. Elke keer dat ik hem zie zegt hij dat hij van me houdt. Hij vraagt me vast heel snel ten huwelijk… Dan moet hij die andere sloerie maar scheiden hè. Hij houdt toch alleen van mij.”
“Herkent u die dame dan niet?” probeert Kathleen voorzichtig. “Kijk nog eens goed.”
Roos werpt haar een arrogante blik als om te zeggen ‘Ik heb je wel door’. Hoewel ze niet precies begrijpt wat deze vrouw van haar wil, besluit ze het spelletje mee te spelen, in de hoop sneller van haar af te zijn. Joris kan nu elk moment voor de deur staan. Ze kijkt weer naar de foto en focust haar blik op de vrouw wiens heup door Joris’ arm omkneld wordt.
“Hm. Ja, die ken ik wel. Ze lijkt op… Op wie lijkt ze toch?”
“Ze lijkt op u, mevrouw.”
“Oh, vind je? Hm. Wat grappig, dat hij getrouwd is met een vrouw die op mij lijkt.”
Kathleen beseft dat ze niks opschiet met haar omzichtige manier van aanpakken. De harde waarheid dan maar.
“Mevrouw, ú bent het op die foto, samen met Joris. Ú bent met hem getrouwd!”
“Hoezo? Wat een nonsens! Ik zou het toch zelf wel weten als ik met hem was getrouwd! Wat is dit voor een spel? Wil je me gek maken of zo? Maak je liever nuttig en zoek mijn rode schoenen!”
Kathleen zucht diep. Ze staat op van de stoel en hangt de foto weer aan de muur.
“Goed, ik ga op zoek naar uw schoenen. Ben zo terug.”
“Mooi. En vergeet de jurk niet.”
Roos staart voor zich uit en probeert zich te herinneren wat ze gisteren gedaan heeft. Haar hoofd voelt zo… warrig. Misschien moet ze Christa maar eens bellen.
Ze loopt naar de telefoon en toets het nummer in, ze kent het uit haar hoofd.
“Hallo mama. Alles goed?”
“Hoi Christa. Ach, ik weet het niet. Ik voel me een beetje raar vandaag. Er was hier net een dame en die… Ach ja, ze is mijn schoenen gaan zoeken.”
“Kathleen bedoel je. Waar is ze dan naartoe, al je schoenen staan toch in de bergkast, ma?”
“Die ouwe dingen, wat moet ik daarmee? Ik wil mijn rode schoenen, voor onder het zwarte jurkje, voor straks, als Joris komt.”
“Ma. Papa is al vijf jaar dood. Dat weet je toch nog wel? Je woont nu in Zomerdorp en Kathleen die zorgt voor je.”
“Precies, ja. Natuurlijk weet ik dat lieverd! Jezus, denk je dat ik dement ben of zo?”
Ze gooit de hoorn in, neemt het glas water dat klaarstaat, pakt met haar andere hand de pil die ze routineus achter op haar tong legt, brengt het glas naar de lippen en slikt de pil met een grote gulp water door.
20/12/2015
