Met de fiets

Sascha Beernaert

Bij mij thuis staat een fiets.

Ik zou ermee kunnen rijden en leuke dingen gaan doen, maar de banden zijn stuk.

Een fietsenmaker ben ik niet en het geld om er een te betalen vind ik weggegooid.

Dus blijft hij staan.

Het is een oude fiets.

Af en toe rijd ik er toch nog eens mee als het niet anders kan.

Naar de winkel, naar de bib, wanneer iemand mij nodig heeft.

Dat kost mij dan veel tijd, moeite en energie, maar het is een mooie fiets.

Dus blijft hij staan.

Toch ben ik van plan mij er een nieuwe aan te schaffen bij een psychiater in de buurt.

Een gespecialiseerd in fietsen.

Iedere week ga ik op gesprek.

Dan antwoord ik op vragen die nodig zijn om meer over mijn ideale fiets te weten te komen en betaal steeds het gevraagde voorschot.

Misschien is daar helemaal niets te koop of heb ik met mijn reeds betaalde voorschotten nog niet het volledige bedrag voor een fiets betaald dat kan ook, maar nog steeds verplaats ik mij door middel van twee platte banden.

Met wat pleisters, een tube lijm en een pomp is mijn probleem ook verholpen.

Daar heb ik geen fietsenmaker geld of psychiater voor nodig.

In de Dijle gooien en verder te voet kan ook, maar ik heb verlatingsangst.

Het is een oude fiets.

'Kathleen' vraag ik.

'Wanneer heb jij nu eindelijk het meest geschikte stalen ros voor mij gevonden? Betaal ik je niet genoeg misschien? Is dit hier soms een malafide uit luchtkastelen gebakken internetshop die mij onder het mom van valse beloften aan het lijntje houdt en het geld uit alle twee mijn zakken klopt?'

Ik heb meer feedback nodig zegt ze dan, meer inbreng.

Je zit vast in je denken. Het beeld van jouw nieuwe fiets is en blijft te vaag.

'Ik bedoel maar, in welke kleur had je hem graag gehad, welke breedte van banden heb je in gedachten, hoe zwaar mag het frame zijn, wel een bagagedrager, geen bagagedrager, met een slot tegen diefstal of niet?'

Na ons laatste gesprek is mij duidelijk geworden dat mijn psychiater alleen sleutels verkoopt van niet bestaande fietsen die nog lelijker zijn dan mijn mooie oude exemplaar.

Dus volgende week vraag ik haar zo'n sleutel, ik heb er trouwens genoeg voor betaald, en ga ik er mij zelf een uitkiezen aan het station.

Met kniptang en zonder sleutel.

Voor meer verhalen zie: http://www.barbarus.org/blog/tag/Verhalen