Search

Recensie over 'NSA'

Recensie – NSA Nr. 2: Daedalus

Mooie Plaatjes

De Spaanse tekenaar Sergio Bleda schrijft doorgaans zijn eigen scenario’s en leverde zo al enkele degelijke paranormale thrillers af. Die kregen dan ook vertalingen naar het Nederlands: ‘Bloedwinter’, ‘De Woensdagavondsessies’, ‘Slaap zacht, kleine meid’. Voor het scenario van ‘NSA’ vertrouwde hij op de in Frankrijk vrij bekende maar quasi onvertaalde Thierry Gloris. Misschien had hij dat beter niet gedaan.

Daaruit leidt u misschien af dat ‘NSA’ geen hoogvlieger is. Dat is een correcte veronderstelling, maar de reden daarvoor wekt wellicht verbazing op: de strip is gewoonweg te kort. Ik verklaar mij nader.

Dit tweede deel vormt met het in 2015 verschenen ‘Het Orakel’ een afgerond verhaal. Verdere delen zullen er niet meer komen. De reeks is een weinig uit de band springende spionage thriller, maar heeft alle elementen in huis om kwaliteit af te leveren: een geheim netwerk van corrupte agenten, een man met Asperger die met behulp van een vooruitstrevende digitale techniek toekomstvoorspellingen kan doen, zijn sexy zuster die tevens geheimagente is, duistere familiegeheimen en technologische hoogstandjes zoals drones en satelliet lokalisering.

Dat de makers slechts tijd kregen (of hadden) voor twee delen doet de reeks de das om. Zeker in dit tweede deel verliest scenarist Gloris de pedalen. Er is zoveel informatie, er zijn zoveel losse eindjes, dat alles op één, twee, drie en op vrij onbevredigende manier moet worden afgehaspeld. Zo worden de motieven of ambities van de slechteriken nooit helemaal duidelijk en wordt niet verder ingegaan op hoe het verhaal afloopt voor enkele belangrijke personages.

Voeg daar nog eens aan toe dat één van de personages, de man met het syndroom van Asperger, zeer onrealistisch wordt geschreven, op het irritante af zelfs, dan kan je niet anders besluiten dan dat deze reeks een gemiste kans is.

De tekeningen en kleuren zijn wel van een hoog niveau, wat de zaak eigenlijk nog schrijnender maakt. Reeksen zoals dit krijgen normaal gezien een extreem realistische tekenaar toegeschreven en zijn daardoor doorgaans wat stijfjes qua stijl. Bleda tovert echter zwierige lijnen tevoorschijn en voorziet zijn personages van heerlijke gezichtsuitdrukkingen. Het karikaturale aspect van die uitdrukkingen voegt veel toe aan de sfeer.

Bovendien voorziet hij zijn pagina’s van een zeer spannende opbouw middels extreme camerastandpunten en een zorgvuldige gecomponeerde lay-out. Wat hij bijvoorbeeld doet met de combinatie van ongerelateerde beelden en dialogen is topwerk.

‘NSA’ is een tweeluik met een hele hoop lekkere ingrediënten en ziet er fantastisch uit, maar serveert net iets te weinig inhoudt om de honger te stillen.