Search

Recensie – Rio Nr. 2: De ogen van de favela

Ensemble

De zoveelste Viking/Fantasy/Ridderstrip beu? Dan is de reeks ‘Rio’ misschien iets voor u. De setting van het hedendaagse Brazilië met de tegenstelling tussen de flitsende jetset en drugsbendes in de favela’s is er eentje die niet vaak gebruikt wordt in strips en verandering van spijs doet eten.

Nu, misschien is dat niet helemaal eerlijk tegenover de Europese stripmakers. Louise Garcia, schrijfster van deze strip, is immers een Braziliaanse. Het zou kunnen dat de Brazilianen ziek zijn van al die strips over Rio en de favela’s en hunkeren naar de exotische nieuwigheden die een vikingstrip hen zou kunnen bieden.

Los van de interessante setting is Rio echter ook gewoon een goede strip. De hoofdpersonages zijn goed gekozen. Rubeus en Nina, broer en zus, zijn straatkinderen die in het eerste deel geadopteerd werden door een rijke Amerikaan die werkt vor de VN. Dit tweede deel speelt zich tien jaar later af. Nina heeft haar draai gevonden in de rijkdom en de luxe die het leven haar nu biedt, maar Rubeus heeft het moeilijker. Hij voelt zich een hypocriet die zijn verleden verloochent.

Als een straatbende op het idee komt om Nina te ontvoeren om haar adoptievader onder druk te zetten zet Rubeus alles op alles en duikt hij opnieuw de favela’s in om zijn zuster te proberen redden. Wat volgt is een verassend begrijpbaar lezende thriller met enorm veel personages: corrupte politieagenten, twee criminele bendes, de familie van Rubeus (van vroeger en van nu), de mensen van de VN, ...

Het moet een enorme heksentoer geweest zijn om zo’n cast te overzien, maar het is de makers gelukt. Deze thriller swingt als een tiet en als lezer wordt ja van de eerste tot de laatste pagina in het verhaal meegezogen.

De tekeningen van Corentin Rouge hebben daar uiteraard veel mee te maken. Even flitsend en kleurrijk als Rio zelf. De flow en lay-out zitten perfect. Corentin is geen tekenaar die boven de rest uitsteekt wegens zijn virtuose stijl. Op basis van verteltechniek is hij echter een meester en daar gaat het ook om bij een album als dit. Liever een spannende rit op de achtbaan dan afgeleid worden door overgecomponeerde kunststukjes.

Een frisse wind door het Belgische striplandschap. Al moet men nu ook niet beginnen met elke buitenlandse scheet te vertalen in het kader van frisse winden.