Interview met Basje Boer
Foto: Nick Helderman
Wat is het thema van uw boek 'Bermuda'?
Ik kende iemand die zei: 'Als je een kunstwerk kunt uitleggen door de telefoon, hoef je het niet te maken.' Dat is een beetje kort door de bocht, maar in wezen wel waar. Als ik zo makkelijk de thema's van mijn boek zou kunnen opsommen, had ik het misschien niet geschreven. Dat gezegd hebbende: identiteit speelt absoluut een belangrijke rol in Bermuda. En specifieker gezegd: de manier waarop je je steeds een andere kant van jezelf kunt laten zien, afhankelijk van met wie je bent.
Kunt u iets vertellen over uw opleiding en loopbaan?
Als kind schreef ik. Later kwam daar een fascinatie voor film bij. Dus na de havo wilde ik me toeleggen op scenarioschrijven. Maar voor de Filmacademie bleek je een propedeuse nodig te hebben, dat wist ik niet. Toen besloot ik spontaan om toelating te doen voor de vooropleiding van de Rietveld Academie. Dat beviel, dus heb ik daar uiteindelijk de opleiding fotografie gevolgd. Maar het schrijven bleef, en de films ook. Ik kwam al tijdens de Rietveld in contact met De Arbeiderspers. In 2006 hebben zij mijn debuut uitgebracht, de verhalenbundel Kiestoon. In de jaren erna heb ik veel gedaan: muziek gemaakt, beeldend werk, verhalen geschreven, en ook stukken voor sites en tijdschriften, over film en beeldende kunst.
Hoe zou u uw beeldend werk typeren?
Ik moet zeggen dat ik vrijwel geen beeldend werk meer maak. Zoals ik net al aangaf: op een gegeven moment deed ik alles, en wilde nog meer. Tot ik me realiseerde dat het heel lastig is om op al die verschillende vlakken een wezenlijke ontwikkeling door te maken. Tenminste, wel als je daarnaast ook nog een baan hebt om geld te verdienen. Ik ben steeds meer opzij gaan schuiven en concentreer me nu eigenlijk voornamelijk op het schrijven.
In hoeverre heeft de opkomst van het internet de literatuur veranderd, zowel inhoudelijk als vormtechnisch?
Ik begrijp niet helemaal wat je met deze vraag bedoelt. Ik denk dat het internet van grote invloed is op onze maatschappij, en dus ook op ons schrijven. Maar als je literatuur van nu naast die van vóor het internet legt, is er ook zóveel gelijk gebleven. Ze zeggen dan dat hedendaagse (jonge) schrijvers (en kunstenaars überhaupt) navelstaarderig zijn; egocentrisch. Dan is er makkelijk een verband gelegd met onze zogenaamde "selfiecultuur". Maar het ligt denk ik wel iets complexer dan dat. Bovendien denk ik dat mensen nu juist heel erg bezig zijn met de ander, alleen op een andere manier dan voorheen.
Als u zou kunnen corresponderen met een kunstenaar (elke kunstvorm) uit het buitenland, wie zou u dan kiezen?
Ik ben groot liefhebber van het werk van Paul Verhoeven. Hem zou ik graag nog eens spreken.
Voor een ander dubbeltalent zie: Een-wonderlijk-dubbeltalent
