Gedichten Paul Bezembinder
Zeelucht
Hij was piloot. Er ging geen dag voorbij
of hij was op verkenningsvluchten mee,
gelokt door wolkendrift doorkruiste hij
het nevelruim van n'importe welke zee.
Toen zich bij Brise Marine, de rederij,
een ‘situation’ voordeed, ginds op zee,
werd hij gevraagd. Zij schoof langszij,
Ondine, de proxy van monsieur le PDG.
Hij viel. Viel als een blok. Leed averij.
Hij zag in haar zijn afgrond en de ree,
en al wat hij ooit zocht. Ja, zij was vrij,
en wind en water voerden elkaar mee!
Haar mail kwam op een grijze dag in mei.
Iets met koudwatervrees. Het was voorbij.
Zij werden met het nodige geweld
in kartonnen dozen weggeborgen.
Het busje reed op zondagmorgen.
Wij hadden, dacht ik, zelf gebeld.
Je blijft als mens, naïef misschien,
er toch het beste maar van hopen.
Zelf ben ik nog even meegelopen,
ik wou ze toch nog één keer zien.
Ik weet niet wat wij daarna deden.
Het leek zo leeg, zo… zonder reden.
Ik heb, misschien, het gras geharkt.
Ik zie ze 's nachts nog altijd komen,
op en af, in almaar banger dromen,
o, hoe zij lijden op de boekenmarkt!
Kijk ook: hier
